CONCERT REVIEW

Vanwege een prachtig weertje, ben ik  met de tweewieler/tweepitter naar Bonheiden getuft. ’t Is ook wat meer rock & roll met de bike. Er waren nog een zestal anderen van ’t zelfde gedacht. Den Bromfiets was weer zijn naam waardig met dat ijzeren getrek voor de deur.

En zoals dat stilaan traditie wordt zeker, was er door Erwin en Tom weer een portie rockabilly voorzien voor ons, gepatenteerde zondagleeghangers. Ditmaal kwamen de protagonisten niet van de hoofdstad van de waltz, maar uit het broeinest van de rock zelve, de US of A. The Royal Deuces zien er, zoals alle hedendaagse Blue Suede Shoeërs, netjes afgeborsteld uit, en met een banaan op het hoofd die nooit uit zijn vorm valt. Hoe fiksen ze ’t ?

Qua muziek kregen we wat we mochten verwachten, rockabilly of course, bekende, minder bekende en totaal onbekende songs. Er waren best wat mooie obscure dingetjes bij, en Mitch Polzak blijkt aardig overweg te kunnen met zijn hollow body gitaar, van even obscure makelij als sommige van de songs, maar met de juiste klank. Inderdaad, lotgenoten, gitaarklanken zoals die zowat veertig jaar geleden uit de reuze Wurlitzer-boxen van den autoscooter schetterden, in mono weliswaar en eerder lo-fi van karakter, maar destijds het schoonste wat er bestond op onze triestige, kleurloze aardkloot.

The Royal Deuces zetten een volmaakte rockabilly-sound neer, uitgesmeerd over twee sets van ongeveer veertig nummers. Practisch perfect gespeeld door reeds genoemde Mitch op gitaar, vocaal kon hij echter niet overtuigen, knallende upright bass van Mike Walz, die zich goed amuseerde, maar een eerder matte drumprestatie van de steeds glimlachende Rick Quisol, maakten alles bijeen dat het toch nog zeer authentiek klonk. En toch mistte ik iets van het ruige, ongemanierde “don’t you dare to fuck with me” van de rock van weleer. In die tijden was het de muziek van de marginale jeugd, nozems, tuig van de richel. Je moest lef hebben, want het was niet zonder gevaar, om het grote podium van de autoscooter te beklimmen, met open bek chewing gum kauwende en met enigszins verontrustende houding, loense blikken over het met botsauto’s bezaaide jachtterrein te laten glijden. Daarbij moest je het aan boord leggen, om zo stoer als mogelijk over te komen bij de ‘chicks’ en de kerels waarvan je wist dat ze met ontzag naar je opkeken, en anderzijds toch weer niet té opvallend, om niet de aandacht te trekken van het regelrechte tuig, die niet anders dachten dan dat je hun territorium kwam vernauwen en voor een niets en zonder waarschuwing op de vuist gingen. Van dit alles was er niet veel te bespeuren in de prestatie van onze Deuces. Dat heeft natuurlijk te maken met hun leeftijd, zij hebben het van horen zeggen en hebben alles gehuld in een romantisch, nostalgisch kleedje. Op zijn Amerikaans.

Het repertorium van de mannen bevatte natuurlijk enkele obligate Cash-successen zoals “A Boy Named Sue” (how do you do ?) en “Folsom Prison Blues” (zonder Erwin vandaag !), een volledig gerockabilliseerde versie van “Rollin’ and Tumblin’”, instrumentale hoogstandjes als “Cherokee Shuffle” en “Catalina Boogie” en uitschieters als “Hammer Down”, “Red Hot Gal” en “18 Wheels”.
Maar Mitch verrastte ondergetekende, en vele anderen met hem, vooral als hij zijn five-string banjo van de grond schraapte en in perfecte Earl Scruggs-style bluegrass-klassiekers als “Foggy Mountain Breakdown” ten hemel liet stijgen en ons erbij. Hij clawhammerde er ook rustig op los in “Black Mountain Rag” met al spelende het verdraaien van de stemsleutels om verschillende noten in hetzelfde vak te spelen. Of hoe moet ik dat uitleggen.
Toch weer een geslaagde zondagnamiddag, die zonder dit evenementje, vast en zeker was ontaard in een tomeloze “boring” off-day. Om het met de woorden van Homer Simpson te zeggen.

Oh ja, nog dit. Een bekend Deens biermerk heeft het nodig geacht om zijn nog bekendere flesvorm te gaan vervangen door een onpersoonlijk en amorf wegwerpmodel. Dit kunnen wij niet gedogen. Moet alles dan op termijn verdwijnen in een vorm- en normvervagende landschap.

witteMVS